Autorem wpisu jest: Dorota Mrówka
Roślina ta od dawien dawna rośnie w Indiach, gdzie wykorzystywana była głównie jako barwnik do farbowania tkanin. Z czasem rozpowszechniła się w świecie arabskim, a dzięki tamtejszym kupcom trafiła w czasach starożytnych do Europy, w postaci suszonych kłączy oraz proszku. Długo jednak nie traktowano jej jako przyprawy – ceniono ją natomiast za właściwości lecznicze i barwiące. Z czasem podejście do kurkumy nieco się zmieniło.
Roślina
Kurkuma jest tropikalną byliną z rodziny imbirowatych, dochodzącą do 60-100 cm wysokości, o wydłużonych, eliptycznych liściach i żółtych kwiatach podobnych do lilii. Uprawiana jest głównie dla bulwiastych kłączy, które zawierają lotny olejek o ostrej woni (wykorzystywany w przemyśle perfumeryjnym) i jasnożółty barwnik – kurkuminę, którego używa się do barwienia makaronu i ryżu, masła, serów, likierów, a także drewna i materiałów. Kurkumina łatwo rozpuszcza się w tłuszczach i alkoholu, natomiast nie rozpuszcza się w wodzie.
Zebrane kłącza rośliny czyści się, a następnie parzy we wrzącej wodzie i suszy powoli na słońcu, a następnie rozciera. Kurkuma uprawiana jest głównie w Indiach, Indonezji, płd. Chinach, ale także spotkać ją można w Japonii, Filipinach, Haiti i Jawie.
Zastosowanie
Kurkuma przypomina nieco smakiem imbir. W handlu spotyka się kurkumę sproszkowaną, a także „kulistą”, czyli bulwiaste, gruszkowate, środkowe części kłącza wielkości orzecha włoskiego oraz „długą” – walcowate części rozgałęzień kłącza, długości palca. Sproszkowana kurkuma stanowi główny składnik proszku curry.
Przyprawia się nią potrawki z drobiu, jasne, ostre sosy, jaja sadzone, omlety, kraby, oraz sałaty. Harmonizuje niemal z wszystkimi przyprawami kuchni orientalnej.
Świetnie nadaje się także do przyrządzania musztardy. Wywar z kurkumy jest stosowany także w medycynie ludowej jako środek na schorzenia żołądka, nerek i pęcherzyka żółciowego, a także jako środek dezynfekujący.
