Autorem wpisu jest: Dorota Mrówka
Jest jedną z najstarszych przypraw świata, ale skąd dokładnie pochodzi – tego nie wiadomo. Wspominają o nim zarówno hinduskie księgi pisane w sanskrycie, jak i starożytne księgi chińskie. Znali go Persowie – w V w.p.n.e. Dariusz I Wielki zlecił przywiezienie tej przyprawy z Indii. Znali ją starożytni Grecy i Rzymianie, ale nie zyskała tam wielkiego uznania. Na europejskich stołach imbir zagościł dopiero w średniowieczu, a do Polski sprowadzili go prawdopodobnie Krzyżacy.
Ceniono go przede wszystkim za jego właściwości lecznicze. Korzeń ma działanie przeciwbólowe, rozluźniające, poprawia trawienie, przeciwdziała wymiotom, zmniejsza napięcie mięśniowe, a także wpływa na krążenie krwi i polepsza ukrwienie mózgu. Stosowany był także jako silny afrodyzjak i to właśnie temu aspektowi zawdzięczał ogromną popularność. Obecnie najczęściej stosujemy sproszkowany imbir do wypieku ciastek, pierników, do deserów i likierów. W Anglii i Stanach Zjednoczonych służy do wyrobu piwa imbirowego. Stanowi także składnik proszku curry. W Azji bardziej ceni się natomiast świeży imbir. Wykorzystuje się go tam jako dodatek do ryb i mięs, zestawia z czosnkiem i sosem sojowym. W Japonii bardzo popularny jest tzw. gari, czyli imbir marynowany, który podawany jest razem z sushi. Charakterystyczny smak imbiru harmonizuje ze wszystkimi egzotycznymi przyprawami, ale nie należy go zestawiać z aromatycznymi ziołami.
Imbir jest byliną dochodzącą do 1 metra wysokości. Ma lancetowate liście, podobne do liści trzciny i okazałe kwiaty o pięknym zapachu. Najbardziej cenną częścią jest oczywiście bulwiasty korzeń, który może osiągnąć długość 10 cm. Dzika forma imbiru nie istnieje, roślinę rozmnaża się wyłącznie wegetatywnie, za pomocą kawałków kłącza. Zbiory kłączy rozpoczynają się mniej więcej po pół roku od momentu zasadzenia rośliny. Wtedy nadają się one doskonale do konserwowania oraz do spożycia na surowo. Do sproszkowania używa się dojrzalszych bulw, które z czasem stają się bardziej włókniste i ostrzejsze w smaku.
Imbir uprawia się na głębokich, lekkich i wilgotnych glebach, z dala od promieni słonecznych – najlepiej w cieniu innych roślin. Największymi producentami imbiru są: Indie, Chiny, Japonia, a także Jamajka i Afryka Zachodnia. Imbir z Jamajki ma lekko cytrynowy posmak, imbir szary jest delikatniejszy, a imbir biały ma ostry, korzenny aromat.