Autorem wpisu jest: Dorota Mrówka
Spośród sztućców najstarszy jest nóż – znali go już ludzie żyjący w epoce kamiennej. Był oczywiście dość prymitywny, wykonany z krzemienia i służył przede wszystkim jako narzędzie pracy. Noże były znane niemal we wszystkich starożytnych kulturach. Ponieważ widelec pojawił się stosunkowo późno, a jedzenie rękoma stawało się coraz mniej eleganckie, nóż długo pełnił także jego funkcje – za pomocą noża można było włożyć kawałek pożywienia do ust. Na przełomie XVI i XVII wieku kształt noża uległ zmianie – dzięki kardynałowi Richelieu powstał stołowy nóż o zaokrąglonym ostrzu.
Kolejnym wynalazkiem była łyżka. Wiadomo, że już w czasach neolitu ludzie korzystali z prowizorycznych „łyżek” z muszli lub łupin owoców. Z czasem sztuciec ten nabierał coraz bardziej znanych nam kształtów, ale jego najstarsze formy różnią się jeszcze ciągle od współczesnych – trzonek łyżki był bardzo szeroki i niewiele dłuższy od czerpaka.
Podczas jedzenia obejmowało się ją całą dłonią. Starożytni Egipcjanie wytwarzali łyżki z metalu, a Rzymianie używali srebrnych, za pomocą których m.in. wydłubywali ostrygi z muszli, w antycznej Grecji zaś łyżek używano głównie do jedzenia zup. W Średniowieczu, kiedy zupy zniknęły z jadłospisów, łyżek używano raczej rzadko. Wytwarzano wówczas łyżki cynowe, srebrne lub drewniane. Były one uznawane za przedmiot zbytku i świadczyły o statusie właściciela. W XVI wieku trzonek łyżki stał się dłuższy i cieńszy, a obecnie używana łyżka ukształtowała się ostatecznie dopiero w XVIII wieku.
