Autorem wpisu jest: Dariusz Wilanowski

W latach 60. ubiegłego wieku była ulubionym trunkiem dzieci kwiatów, sądzono bowiem, że zawiera narkotyk – meskalinę. Ponieważ jednak niebieska agawa, z której produkuje się tequilę nie jest kaktusem, a rośliną zaliczaną do rodziny liliowatych, nie posiada żadnych właściwości psychodelicznych. Mimo to meksykańska wódka cieszy się nadal dużą popularnością na świecie, dzięki swojej mocny, lekko ziołowemu aromatowi i doskonałemu smakowi. Modę na tequilę potęguje ponadto oryginalny sposób jej spożywania.

Nie wiadomo kiedy dokładnie zaczęto ją produkować. Prawdopodobnie łączy się z to z okresem podboju Ameryki przez Hiszpanów, którzy rozpoczęli destylację tradycyjnego wina Azteków – pulque. Tak powstała wódka, która jest narodowym trunkiem meksyku – towarzyszy wszelkim świętom, uroczystościom, okazjom towarzyskim, traktowana jest także jako napój magiczny, który leczy syfilis, goi rany, oczyszcza krew i wzmacnia potencję. Świetnie nadaje się również do rozpalania ognia, odganiania insektów i jako woda po goleniu.

Produkcja

Meksykanie dbają o jakość swojej wódki, ustanawiając specjalne prawa. Zgodnie z ustawą z 1922 roku nazwa „tequila” przysługuje jedynie tym wódkom, które zostały wyprodukowane z roślin rosnących na 28 plantacjach w regionie Tequila w środkowo – wschodnim Meksyku i zawierających przynajmniej 51% destylatu niebieskiej agawy. Najlepiej, jeśli jest wyprodukowana w 100% z destylatu agawowego. Do redukcji tequili używa się bulw dojrzałych, 8 – 12 letnich roślin. Bulwy ważą przeciętnie 40 – 60 kg i po odcięciu zewnętrznych liści przypominają nieco owoce ananasa. Po rozdrobnieniu bulw, przez kilka dni fermentuje się zacier w sosnowych lub kamiennych zbiornikach, następnie odfermentowany moszcz destyluje się dwa razy w miedzianych alembikach. Po destylacji spirytus, jeśli przeznaczony jest do produkcji białej tequili,  dojrzewa przez dwa miesiące w kamionkowych zbiornikach, a następnie jest rozcieńczany demineralizowaną wodą do mocy 38-43 proc. Spirytus, z którego wyprodukowana będzie tequila złocista, leżakuje od roku do kilku lat w beczkach z amerykańskiego dębu. Jednak leżakowanie nie powinno być dłuższe niż 10 lat, ponieważ po tym czasie wódka nabiera goryczkowego smaku.

Klasyfikacja
Istnieją dwa podstawowe typy tequili – biała (silver) i złocista (gold, dorado). Biała dojrzewa bardzo krótko lub w ogóle, nie ma także specyfikacji wieku. Najczęściej sprzedaje się ją po 60 dniach od destylacji. Tequila złota dojrzewa zazwyczaj dłużej. Jeśli do jej produkcji użyto spirytusu, który leżakował od 2 do 12 miesięcy, nosi ona nazwę tequila reposado, jeżeli okres leżakowania przekroczył rok – tequila aňejo. 2 do 4 lat leżakowania daje wódce prawo do określenia tequila muy aňejo.  Jeżeli na etykiecie nie ma żadnego z powyższych określeń, oznacza to, że nie była leżakowana.

Serwowanie
Tequila jest składnikiem wielu popularnych koktajli, z czego najbardziej znane to: margarita i tequila sunrise. Pije się ją także bez dodatków, ale można wrzucić do szklanki kilka kawałków lodu lub rozcieńczyć wódkę odrobiną wody. Oryginalny, meksykański sposób jest niezwykle efektowny, ale wymaga odrobiny doświadczenia. Do zagłębienia między kciukiem i palcem wskazującym dłoni nasypuje się odrobinę soli, przygotować należy także ćwiartkę cytryny lub limonki. Po wychyleniu kieliszka tequili zlizujemy sól i zagryzamy cytrusem. W przypadku złotej tequili istnieje wariant słodki – cytrynę zastępujemy pomarańczą, a sól – cynamonem.