Autorem wpisu jest: Dariusz Wilanowski
Jest słodki, ma niezwykły, lukrecjowo-anyżkowy zapach, a kiedy doda się do niego wody, nabiera mlecznej barwy. Pobudza apetyt i ma niebagatelną moc 45%. Ta francuska wódka zawdzięcza swoją popularność upadkowi absyntu. Na początku XX wieku, kiedy zakazano produkcji tego zielonkawego trunku ze względu na szkodliwe działanie piołunu, miłośnicy absyntu musieli poszukać czegoś, co będzie równie smaczne, a mniej słodkie niż ówczesne anyżówki. Na szczęście, na południu Francji, w wielu domostwach wytwarzano wódkę odpowiadającą wymaganiom nowej klienteli.
Pastis, którego nazwa może wywodzić się od określenia mieszanki lub pastiszu (absyntu, ma się rozumieć) wyrabiana jest na bazie anyżu i lukrecji oraz pewnej ilości dodatków aromatyczno-smakowych. Dawniej ważnym składnikiem był chiński badian, dzisiaj jednak stosuje się go dość rzadko. Po przefiltrowaniu, wódkę dosładza się cukrem oraz barwi nieznacznie karmelem. Jak powszechnie się sądzi, ten tradycyjny przepis wykorzystał w 1932 roku Paul Ricard, który prawdopodobnie skompilował kilka miejscowych receptur i stworzył na tej podstawie własną.
W 1938 roku władze Francji wydały zarządzenie, zgodnie z którym wszelkiego rodzaju anyżówki, likiery, aperitify itp. nie mogą zawierać więcej, niż 45% alkoholu. Ustalenie to obowiązuje do dziś, z małą przerwa, kiedy w lalach 40. XX wieku rząd Vichy zakazał produkcji jakichkolwiek anyżówek mocniejszych niż 16%. Na szczęście zakaz przetrwał jedynie kilka lat i w 1951 roku, produkcja pastisu ruszyła pełną parą. Wtedy także na rynku pojawiła się najsłynniejsza chyba marka „Pastis 51” firmy Period.
Serwowanie
Pastis podaje się właściwie wyłącznie jako aperitif, wymieszany z wodą. Niezwykle ważne jest, by zachować przy tym odpowiednie proporcje w przeciwnym razie trunek będzie zbyt słodki. Najlepiej sprawdza się tu stosunek 5:1. Po dodaniu wody, pastis zaczyna opalizować, a po chwili staje się mleczny. Dzieje się tak z powodu wydzielania anetolu (substancji odpowiedzialnej za anyżkowy zapach).
Opr. na podst. „Leksykonu alkoholi” Wojciecha Gogolińskiego, Wydawnictwo Prószyński i S-ka, Warszawa 2003
